Bijvoorbeeld
: « Deze kamer kan makkelijk $600 per maand opleveren! » zei ze. « Hij zal het niet eens merken. »
Thomas lachte. « Ze is te goedgelovig. Dat is ze altijd al geweest. »
« En als ze eenmaal akkoord gaat om Max’ zwemlessen te betalen, » zei Lila, « gaan we eindelijk naar Hawaï. Dan kan ze gratis voor hem zorgen terwijl we weg zijn. »
Mijn hart zonk in mijn schoenen. Niet van angst, maar van de pijn die mijn ziel sneed.
« En het allerleukste? » voegde Lila eraan toe. « Ze denkt dat kinderopvang $800 kost. Het is eigenlijk $500. Wij dragen $300 per maand bij. Ze heeft geen idee. »
Thomas grinnikte. « Als ze te oud is om te helpen, stoppen we haar gewoon in een verpleeghuis. Dan verhuren we haar een appartement. Die logeerkamer is eigenlijk een parttime baan. »
« Ze is zo’n watje. Zeg haar dat het voor Max is en ze zal toegeven. »
« Absoluut! »
De portofoon gleed uit mijn trillende hand en kletterde op de grond.
Ik zat zwijgend te staren naar de muur waar ik aan had meebetaald – dezelfde muur die ze van plan waren te gebruiken.
Mijn eigen zoon. De jongen die ik heb opgevoed. De jongen die ik heb gevoed, gekleed en beschermd. Hoe zou hij dat kunnen?
Het station werd stil. Er viel een stilte die kouder leek dan welke winter dan ook.
Ik heb die nacht niet geslapen. En ook niet de nacht erna. Hun stemmen galmden in mijn hoofd, luider dan welke droom dan ook.
Hoe kun je iemand je hart geven en toch in zijn of haar ogen verdwijnen? Hoe kun je je liefde vergeten en alleen je portemonnee zien?
De volgende dag schrobde ik nog harder. Mijn vingers bloedden. Mijn maag knorde. Maar ik kon alleen maar denken aan wat ik had gehoord.
Toen besloot ik: genoeg. Geen stilte meer. Geen schijn meer.
Zaterdag vierde ik mijn 60e verjaardag. Ik nodigde ze uit voor het avondeten.
Thomas en Lila hadden een taart uit de supermarkt meegenomen en glimlachten nep.
